Orzeczenie to jedna z dwóch głównych części zdania. Informuje o czynności lub stanie.
Odpowiada na pytania: co robi?, co się z kimś (z czymś) dzieje?, np. Przygotowuje projekt. Zastanawia się.
Funkcję orzeczenia w zdaniu pełni najczęściej czasownik w formie osobowej. Takie orzeczenie nazywamy orzeczeniem czasownikowym.
Czasem funkcję orzeczenia pełnią wyrazy typu trzeba, można, należy, warto z towarzyszącymi im bezokolicznikami, np. Trzeba pomyśleć nad tym.
Orzeczenie odpowiada również na pytania: jaki jest?, kim (czym) jest?Taką konstrukcję nazywamy orzeczeniem imiennym.
Orzeczenie imienne składa się z dwóch części: łącznika i orzecznika.
Funkcję łącznika pełnią zwykle czasowniki „być”, „stać się”, „zostać” w odpowiedniej formie, np. Była pomysłodawczynią. Stali się sławni. Zostało przerwane.
Orzecznikiem mogą być inne części mowy, m. in. rzeczownik, przymiotnik, liczebnik, zaimek, przyimek lub wyrażenie przyimkowe.
- Zapisz w zeszycie rozwiązanie zadania 11 (poprawiony tekst o Benjaminie Franklinie).
- Na kolejną lekcję przygotuj się, zapisując pięć przysłów na temat szczęścia.
